-  Eg kann siga beinan vegin at eg kenni meg ikki heilt aftur í tí býtinum sum nú er framt. Tað sum eg atkvøddi fyri var ein lógartekstur sum legði dent á at tað fyrst og fremst varð lagdur dent á at menna verkætlanir hjá nýggjum aktørum, sum komu við nýggjum hugskotum um at menna framleiðslur, sum verandi aktørar ikki hava í dag.
-  Sum eg læs tekstin í lógini, so vóru økini í landinum sekunder, tí tað er sera trupult at staðseta vinnuligar verkætlanir.
-  Sum eg síggi arbeiði sum Menningarnevndin hevur gjørt, so er greitt at hetta við nýggjum framleiðslum ella nýggjum produktum hevur als ikki verði partur av metingini tá kvoturnar vóru bíttar.
- Ístaðin hevur nevndin valt ein leist har hon hevur hildi seg til nøkur ávís landaøkir, og tað skilji eg als ikki.
- Einastu verkætlanir, sum  hava fingið menningarkvotu, ið eg haldi vit kunnu fegnast um, er Sjógæti og Vestmanna Seafood. Tey leggja seg veruliga eftir at menna nýggj produktir.
- Tí skilji eg púrt einki av hví verkætlanin hjá Tavuni í Leirvík  ikki fekk tilfeingi tilluta. Har var eisini veruliga talan um menning og at ganga nýggjar leiðir.
- At geva verkætlanum, sum ikki eingongd eiga eina skrivstovu, tilfeingið til menning, er spill av resursum.  Noy – eg má staðfesta at hetta sum vit í dag sita við, var ikki tað sum eg atkvøddi fyri í løgtinginum, sigur Bill Justinussen, løgtingslimur.