Síðani áðrenn grækarismessu havi eg koyrt túrar út á Oyrar. Við hvørt eri eg farin úr bilinum at hyggja oman í fjørðina, men onki tjaldur havi eg sæð fyrr enn í morgun, tá tvey vóru at taka myndir av. 

Veit væl, at fólk úti á Oyri longu undan Grækarismessu høvdu sæð eitt ella tvey tjøldur, men sum sagt, so sá eg onki fyrr enn í morgun, hóast eg havi verið nógvar túrar har.

Í mong mong ár havi eg havt til frægd at koyra ein túr út á Oyrar, áðrenn Grækarismessu, at vita hvussu tíðliga tjøldrini koma og altíð havi eg fingið mynd av einum tjaldursflokki tað eg minnist. Men í ár var øðrvísi, ongin tjaldursflokkur, bert eydnaðist tað mær at síggja hesi bæði, langt eftir at tey eru komin til landið.

Harmiligt at tjøldrini fækkast, hvør orsøkin er vita vit kanska ikki, men kunnu bert gita um. Her á landi hava tey so ikki verið veidd mína tíð. Man flatmaðkurin hava gjørt av við matin hjá teimum, ella eru tað vetrarvistirnir, ið gera av við tey?

Svanurin

Oknin, ið vit hildu, lá eftir, tá stóra oknafylgið, sum var lent á Borðoyarvík í ódnini leikaði í her á okkara leiðum fyri stuttum, er farin víðari á síni leið til Íslands. Kanska var hann ikki partur av stóra fylginum, men hevur bara hvílt seg her nakrar dagar eftir at hava flogið higar í ódnini.