Føroyingar hava helst ikki haft stórvegis áhuga fyri altjóða trygd. Søguliga hevur landið ikki verið aktivt í bardaga móti øðrum londum, hóast kríggj úti í heimi vissuliga eisini hava haft sína ávirkan í Føroyum, serliga teir tveir heimsbardagarnir. Ein kann næstan siga, at Føroyar gjøgnum øldirnar hava fingið loyvið til at sova sín ”tornerosesøvn” í trygdarviðurskiftum.

Undir seinna heimsbardaga blivu oyggjarnar hertiknar av bretum, og væl var at so var! Tí, um týskurin var komin nakrar dagar seinni, so høvdu vit neyvan hátíðarhildið hertøkuna! Lagnan hjá Danmark og Noregi undir seinna heimsbardaga sigur eitt syndur um hetta!

Við tað at Atlantshavið hevur ligið sum ein verjugarður kring Føroyar, so er fremmandahóttan, hóttan um innrás, líkasum ikki partur av føroyska mentalitetinum, av føroyska DNAnum. Onkursvegna hava føroyingar hildið seg verið friðhalgaðar í so máta,  meðan aðrar tjóðir sanniliga vita hvat tað er, at líða undir fremmandari og harðrendari innrás.

Bretar gjørdu, sum longu nevnt, innrás undir seinna heimsbardaga.  Og vit sum eru uppvaksin í Klaksvík, upplivdu eina vápnaða innrás longu aftur í fimmtiárunum. Men, føroyingar gloyma skjótt, tí tá NATO fór undir byggivirksemi í Føroyum, tá var andstøðan stór!  NATO hevði onki at gera í friðarligu Føroyum, og hvør fór at finna uppá at gera innrás í lítlu fittu Føroyum??? Alt hettar, samstundis sum Føroyar vóru umgyrdar av einum alvápnaðum, risastórum sovjetiskum fiskiflota!

Við tað at føroyingar soleiðis eru slopnir undan harðrendum og óynsktum innrásum av fremmandum valdum, so hevur føroyska sálin eisini á ein hátt rurað seg sjálvan í svøvn, við teirri fatan at ongin vil Føroyum nakað ilt (uttan danir sjálvandi!), og hava ilt við at ímynda sær, at stórveldini kring okkum vilja okkum annað enn bara gott. Mong halda kanska enntá, at Russisku ella Amerikansku forsetanir fara at banka uppá og spyrja pent um loyvi, áður enn teir kanska gera vápnaða innrás í Føroyum.

Nú er endamálið hjá mær ikki, at mála sjálvan Illamann uppá veggin. Men, barnsligi naiviteturin hjá føroyingum í hernaðarmálum er bæði hjartanemandi og ræðandi! Heimurin er, í so máta, alt annað enn vakur, tað minna tíðindini okkum um hvønn dag.

Tað sigst, at strutsurin stingur høvdið niður í sandin tá hann skal fjala seg fyri rovdjórunum, tí hann heldur at so halda rovdjórini at hann er ein runnur. Men, strutsurin gloymir, at rovdjórini eisini duga at lukta, og kunnu lukta langan veg.

Føroyingar, sum annars ikki smæðast fyri at válka sær í synd og óndskapi, glatan og undurgangi, noyðast at finna seg í, at verðin veruliga er ónd, at tað finnast leiðarar úti í heimi, sum ikki bara vilja øllum væl, og at óndskapurin ikki bara er ein teoretisk hóttan, innanveggja í kirkjum og samkomum.

Sum ein vaksin tjóð millum tjóðirnar, noyðast føroyingar at velja hvar landið skal hoyra heima, tí neutralitetur finst ikki í altjóða valdshøpi! Stórar tjóðir ræðast til dømis loysnirnar hjá HUAWEI, og ávarað móti teimum, og hvat Kina kanska hevur í hyggju – helst vita føroyingar betur? Hvør veit, tí føroyingar vita jú altíð best!