Longu fyrst í koronufarsóttini sóu vit, at vit ikki kunnu dúva uppá danskar loysnir og Sundhedsstyrelsen at ráðgeva okkum. Landslæknin bað eisini beinavegin um hjálp, og viðurkendi, at tey ikki høvdu møguleika, at røkja sínar uppgávur innan smittufyribyrging.

Men dugnaligu føroysku heilsufakfólkini traðkaðu til beinavegin, at ráðgeva og upplýsa, og okkara dugnaligu granskarar tóku stig til kanningar. Hesir einstaklingar, ið tóku ábyrgd á seg, tí ongin annar gjørdi tað, hava verið altavgerandi fyri, at vit eru millum tey, ið hava handfarið koronufarsóttina best.

Sostatt hava vit longu tikið ábyrgdina í praksis, nú manglar bara at politiska skipanin stendur saman, um at virða okkara egnu fakfólk og myndugleikar til at geva teimum møguleika sjálvi, at standa fyri okkara heilsuverki og samstarva á jøvnum føti við onnur lond. Vit eru fult før fyri at átaka okkum ábyrgdina og skyldurnar, tað hava vit longu prógvað.

Hesin myndugleiki hevði havt til uppgávu, at vegleiða, hvønn veg vit skulu fara á heilsuøkinum, hvussu vit fáa styrkt viðgerartrygdina, hvussu vit best fáa stytt um bíðilistarnar, hvørjar viðgerðir vit skulu bjóða í Føroyum og hvørjar vit skulu keypa úr útlondum, o.s.fr. Yvirskipað skuldi hesin stovnur hugt longur fram í tíðina, enn politikarar ofta hava lyndi til, og sett eina strategi, so vit fáa meira heilsu fyri pengarnar.

Vit kunnu ikki liva við, at vit bert fáa hesa tænastu x-tal dagar um mánaðin úr Danmark, sum vit gera í dag. Vit mugu hava dagliga nærtænastu.