Men hvør spyr, hví hungur valdar í hesum óeydnulandi?

Kongsríkið DANMARK, sum vit eru partur av, hevur seinastu tjúgu árini brúkt um leið 20 milliardir – 20.000.000.000 – at kríggjast í Afghanistan.

Og høvuðslandið í herfylkingini, USA,  brúkti so nógvar pengar, at eg ikki hætti mær at skriva talið, men tað verður vanliga lýst soleiðis:

Høvdu amerikumenn í staðin fyri bumbur tveitt kontantan pening yvir Afghanistan, hevði hvør afghani, frá barninum í vøgguni til gamalmennið á gravarbakka, kunnað lagt undir koddan tað, sum í okkara pengum svarar til 375.000 krónur.

Sum nevnt hava vit alla orsøk at rósa teimum fólkunum, sum sjálvboðin dugna REYÐA KROSSI í Føroyum eina hond. Og neyvan munnu vera fleiri lond í heiminum, ið stuðla so dyggiliga, sum føroyingar hava stuðlað – hetta borið saman við fólkatalið.

Men okkara neyðhjálp svarar til millum 7 og 8 oyru til hvønn afghana.

Her er einki nevnt um tey tár, sum runnið hava hesi árini. Sum vit kvøða í gomlu vísuni um svenska kongin Sverker: “Her er tabt og her er vundet/Her sørges på begge sider”.

Men lat okkum vóna, at okkara kristiligi uttanríkisframherji hevur hetta í huga, tá ið hann um miðjan jólamánaðin sessast við samráðingarborðið at tingast við danska krígsmálaráðharran um nýggjan radara, sum er liður í nýggjari hernaðardubbing – og sum fer at gera okkum til álopsmál, enn einaferð.

Árni Dahl