Summarið eftir fór hann við byrðingsmonnum (sigldi á byrðingi) til Haloyrar (í Skána í Svøríki), har ið stórur sølumarknaður var, og nógv fólk samankomið. Haraldur Blátonn, Danmarkar kongur, var eisini á sølumarknaði við monnum sínum.

Vitugur, sum hann var, ognaðist Tróndi nógv fæ á Haloyri, og afturkomin til Noregs við somu monnum keypti hann stóran og góðan byrðing, legði leiðina til Føroya, hagar hann kom við øllum fæi sínum heilum og holdnum.

Ein góðveðursdag – hetta er seinni í frásøgnini – fer Tróndur innar í stovu sína í Gøtu og kemur fram á fostursynir sínar, Sjúrð, Tórð Lága og Geyta Reyða, liggjandi á beinkjum.

Um somu tíð bíðaði Tórálvur úr Dímun, hirðmaður kongs, eftir byri at fara til Noregs á kongsins fund. Tá mælti Tróndur í Gøtu:

”Mangt broytist á mansins ævi. Ikki var tað siður, tá ið eg var ungur, at menn skuldu sita ella liggja góðveðursdagar, teir ið ungir vóru og væl førir til alt. Ikki mundi tað tókst teimum undanfarnu monnunum líkligt, at Tórálvur úr Dímun skuldi vera meira reystmenni enn tit.

Men tann byrðingurin, sum eg havi átt og her stendur í neysti, hugsi eg nú gerst so gamal, at hann fúnar undir bráðini (rotnar). Her er hvørt hús fult av ull, og ikki fæst peningsvirði fyri; so hevði hevði ikki verið, um eg var nakrar vetrar yngri.”

Fostursynirnir lupu til strandar, flotaðu byrðingin og fermdu hann. Teir vóru tíggju ella tólv á skipi, ið løgdu frá landi við sama byri sum Tórálvur. Søgan sigur, at teir tóku land í Hernum (nú Hernar, oyggjar norðanvert Bergen).

Forna farmafarið, byrðingur, var átøkt knørrinum, men minni og mest ætlað flutningi innansyndis, tó at tað eisini legði um hav.

Í 1962 vóru nøkur skipsvrak tikin upp av botni í Roskildefirði, eitt teirra helst byrðingur. Hann var smíðaður í Danmark í 1040 og fermdi 4-5 tons.