Nú skarvarnir sita so tættir við Lítlubeding, er kanska upp á pláss at nevna eitt sindur um skarvin í Fuglabókini hjá Mikkjali á Ryggi (bókin átti at komið út aftur í skreytútgávu). Mikkjal skrivar millum annað:

Um náttina sita teir fleiri í flokki uppi á sjóvarklettunum og sova. So fast sova teir, at menn, ið stillisliga fara at, kunna lúra seg til og taka “Svøvnskarvarnar” ein fyri og annan eftir. Tað sigast tó, at kemur nakar millum skarvarnar og sjógvin, so vakna teir og tuska til sjós… víðari skrivar hann: Tá ið ungin kemur út, er hann nakin, men skjótt fær hann dimmbrúnt dún. Frá tíðliga á vári til út á hásumri verpa teir, so í sama skarvabøli eru at síggja egg og stapaðir ungar og floygdir ungar, alt í senn. Teir stóru ungarnir eru góðir at eta og verða tí ofta tiknir inni á bølinum; tá er ræðuligt gorr og skrenj av teimum gomlu, sum har inni eru. Ungfuglarnir kennast frá hinum gomlu av tí, at teir eru morlittir.

Myndirnar niðanfyri eru tiknar í dag: