Niclas Heri kemur at hugleiða um týdningin at hava jaligan hugburð til lívsins viðurskiftir. Øll menniskju uppliva mótgongd, trupulleikar og sorg á lívsinsleið, og øll menniskju kenna til einsemi, máttloysi, vónloysi, ørkymlan, stúran, ótta og enn tá deyða - tað er ein partur av lívinum.

Men hvussu tora vit at vera í mótgongdini, trupulleikunum og sorgini - og merkja kenslur, sum gera at vit vera kedd, vónsvikin, fella í fátt og gráta - og samstundis hava vón og trúgv at eftir grátur, so kemur látur?

Hvussu kunnu vit í dagligdegnum venja okkum við at hava ein jaligan hugburð til lívið? Har vit merkja nærveruna og orkuna, og har vit hava yvirskot at hjálpa og gera mun fyri onnur - samstundis sum vit sjálvi eru eyðmjúk og takksom. 
Niclas Heri kemur eisini inn á hvussu stóran týdning virðiligt samskifti hevur - her serliga evnini at lurta við nærveru, og at duga at spyrja við áhuga. 

Niclas Heri sigur sjálvur, at hann fer at leggja dent á at tað verður hugnaligt, lætt og stuttligt, samstundis sum tað skal vera fakligt og gevandi.

Øll eru hjartaliga vælkomin!