Paulus blástist ikki upp av teirri orsøk. Í Galatarabrævinum 6 sigur hann: ”At rósa sær av líðingum kann vera at upphevja seg sjálvan og vera stoltur. Men tú kanst rósa av teimum, um tú lítur á, at Harrin er við tær”. Tí veruligar líðingar eru nettupp í hesum føri so ræðuligar, at Harrin og lyftir hans og allur tann ósjónligi heimur líkasum at verða tikin frá okkum. Men tá líðingarnar eru av, kunnu vit prísa og takka fyri tað, tær tó útrættaðu í okkum. Hetta kann úttrykkjast í orðum, sum minna um, hvat doyparin Jóhannes segði um viðurskifti síni við Jesus Kristus. Eftir royndirnar finna vit út av, at framvegis eru vit vorðin minni og meiri hjálparleys, men støðugt fingið ein størri frelsara. ”Hann skal vaksa, og eg skal minka”.

Í hesum liggur nettupp loyndarmálið í kristnu trúnni. Tey, sum ikki kenna líðingarnar, vita einki um tann veruliga frelsaran. Við byrjanina av vegi trúarinnar hava eisini vit mangan sera lítla mynd av frelsaranum. Tað kemur til sjóndar við lítlu trúgv okkara og tí rastleysheit, sum mangan fyllir sál okkara. Tá ið eg havi høvi at læra at kenna eldri, búgvin kristin menniskju, antin persónliga ella gjøgnum bøkur, leggi eg til tíðir merki til, at tey hava mangan ”stóran” frelsara, og at tey sjálvi, við øllum sínum trupuleikum, kunnu vera heilt vekk frá sjónarringinum. Tað hevur nokk við ætlan Harrans at gera, tá íð hann leiðir okkum inn í trupuleikar, sorgir og tungar royndir. Hann vil hava okkum at skilja týdning okkara; lítil og veik, hjálparleys og hvussu gjøgnum-ónd og -syndug, vit eru, og samstundis fáa okkum at fata, at vit í Harranum Jesus Kristusi eiga alt, okkum tørvar. Um vit bara, eins og Paulus, í tann mun kundu doyð vekk frá tí heila, av tí vit mettu tað fyri skarn, samanlíknað við kunnskapin um Harra okkara, Jesus Kristus, tá vildi Guð í hesum føri veruliga havt kunnað gjørt sítt pláss í hjørtum okkara.

Tað er undranarvert at lesa Jesu vitnisburð um sjálvan seg í Jóhannesevangelinum. Hann, sonur Guðs, vitnar, og sigur seg sjálvan onki at vera ella kunna gera. Tað er faðirin, sum býr í honum, sum er og ger alt. Jesus kundi eisini havt sagt, hann bert var eitt hylstur, sum faðirin búleikaðist og virkaði í – ”Guð var í Kristusi”. Á sama hátt áttu vit at verið bert hylstur, sum Jesus Kristus livdi og virkaði í. Tá vildi hann gjøgnum okkum útstrálað yvirnatúrliga náði og ljós. Hann skuldi tá verið vísdómur, rættvísi, heilaggerð, forloysari, lív okkara og kraft, kærleiki, reinleiki, fullkomuligheit, ja, okkara alt. Og tá ið hann er alt okkara, er av sonnum Guðs mynd í okkum endurnýggjað og ætlan hansara uppnádd ígjøgnum líðingar.

At enda: Harri, eg takki tær. At tú sum stóri pottamakarin á sinni einaferð tók mítt lív í tínar hendur og byrjaði viðgerð við mær. Tú hevur havt nógv stríð av einum, og trupult hevur tað verið at forma meg. Men eg trúgvi, at ætlan tín einaferð fullkomiliga skal gerast veruleiki, so at vit syndarar gerast tær líkir, so sum ætlan tín var.

Jóhannes M. Olsen