Tað var ikki eiti á fólki, sum vóru savnað til at tendra jólatræið í Vágstúni í gjárkvøldið saman við Trøllaommuni, ommudidd og øllum hinum.

Her niðanfyri verður røðan hjá Annika S. Biskopstø, býráðslimur, endurgivin:

Góðu øll tit!

Sum tað er gott at síggja tykkum til hesa vøkru hátíðarløtu í Vágstúni. Í dag eru vit øll børn og barnsligar sálir. Og vit gleðast saman, um tað sum nú kemur til okkara.  

Sólin stendur lágt hesa tíðina. Dagurin er stuttur og myrkur. Hvørt strá er sovnað og blómurnar, sum í summar stóðu í fagrasta anga, eru følnaðar. Trøini hava kastað bløðini.
Litirnir eru brendir og bleikir. Natúran hevur skift ham.  Hon er farin í annan búna. Landið alt er vetrarklædd, eins og haran, sum nú er hvít sum kavin.

Jørðin melur trúliga runt um sólina. Foldin lagar seg eftir árstíðini. Lívið í Føroyum er vár, summar, heyst og vetur. Náttúran hvílir seg nú. Og savnar sær styrk til aftur ber móti ljósari tíðum.

Men hvussu er við okkum mannabørnum. Gera vit tað sama?

Vit gleða okkum til jóla, men tað er ikki óvanligt, at vit gerast troytt og meira hugtung hesa tíðina. Mong kundu helst hugsað sær at sovið eina løtu longri um morgunin, tí ljósið enn er so fjart, tá vekkarin vekir okkum. Tað er ikki so hugaligt at skula út í myrkrið, regnið ella kuldan.

Sagt verður, at veturin bjálvar okkum til kuldan og tað harðføra verðrið. Kanska er tað ein ábending um, at tað er nátúrligt fyri okkum at fara niður í ferð. Vit fara ikki beinleiðis í dvala, sum okkara vinir í Mumidalinum.. men inni í okkum er eitt gonguverk, ein klokka, sum ikki gongur á sama hátt um veturin, sum um summarið.  

Men geva vit okkum sjálvum og hvørjum øðrum loyvi at binda frið? Og hví kunnu vit ikki bara sova ein tíma longri um veturin. Ella balla okkum undir teimum heitu dýnunum.   

Vit skulu ofta so óneyðuga nógv í novembur og desembur. Jólagávur, jólaveitslur og jólares í ríkiligt mát.  (Og ikki at gloyma arbeiðið, skúlating og alt annað.)

Men skulu vit renna eftir jólunum? Ella bara lata tey koma til okkara í stillum?

Góður jólahugni er samvera við onnur. Tað er kærleiki og friður. At vit eru saman, baka og skriva heilsanir. Tað er at sleppa at tendra tey fyrstu jólaljósini. At lúra eftir teimum fittu nissunum. At pynta og dansa um angandi jólatræið. Ella at kika eftir stjørnum eina myrka vetrarnátt. Hanga einglar upp. Lesa jólasøgur. At fara í kirkju ella í samkomu. Og at hoyra tann góða jólaboðskapin.  At vita, at tað altíð er ein, sum er góður við okkum og ansar eftir okkum.

Tað besta, sum vit kunnu geva hvørjum øðrum er TÍÐIN vit eru saman. Og hon kostar onki.  

Tí mugu vit ikki vera ótolin ella at gloyma hvussu dýrabær løtan er ella kann verða. Stákanin og samveran skal ikki vera eitt krav ella væntan, sum kemur uttanífrá, men heldur vera ein sonn gleði og hugur, sum streymar úr hvørjum einstakum menniskja. Bæði børnum sum vaksnum.

Hetta vakra jólatræið, sum nú verður tendrað, hevur einaferð verið eitt lítið granntræ í eini stórari skóg. Og tað hevur langa tíð, ja fleiri ár, at vaksa seg stórt og fagurt.
Í dag er tað vakurt skrýtt við ljósperum. Men í januarmánað, so missir tað nálirnar og perurnar verða tiknar av greinunum. Og so verður tað blakað í brenniovnin og endar sum eitt lítið roykskíggj.  

Kanska onkur kennir ævintýrið hjá H. C. Andersen um grannatræið. Tað ynskir at verða størri og gleddi seg næstan ov nógv at verða tað pyntaða jólatræðið, sum øll sungu og dansaðu runt um. Men tá  jólini eru av, so er gleðin og stuttleikin hjá granntrænum burturi.

Boðskapurin er, at vit skulu njóta tær mongu løturnar í lívinum. Gleðast yvir at vera børn. Síggjast tað spennandi og vakra í ungdómsárunum. Frøast um vaksnamannalívið. Trívast og eldast í nøgdsemi. Vit liva í eini tíð, har samfelagshjólini bara koyra so skjótt. Men vakri sangurin og tann góða jólasøgan fær okkum at steðga á.   

So takk góðu tit øll, sum góvu tykkum stundir at líða á. Og tit sum hava gjørt bý okkara so vakran og hugnaligan. Um allan býin hanga ljósperir og jólatræið hevur fingið sína jólastjørnu.

Men góðu tit øll. Leggið ikki ov nógv fyri. Vandi er í allari vælferð. Ansið eftir hvørjum øðrum hesa myrku tíð. Lívið er dýrabært. Og sannur kærleiki er sterkari enn stórir kranabilar og bjartari enn allar heimsins ljósketur    

At geva hvørjum øðrum STUNDIR og nærveru er størsta gávan, vit kunnu geva hvørjum øðrum.

Gleðilig jól øll somul.