Einaferð tóku vit føstutíðina í tílíkum alvor, at hon festi nøkur sermerkir í samfelagið . Tað er langt síðan, at so var, nú fer alt meira óansað aftur við borðinum, enntá hjá teim kristnu. Hetta er tap fyri mentan og siðvenju okkara, ikki minst í hesum døgum, stórsti partur av ríkinum vit kalla okkum at til hoyra, líka hevur valt,sera óansað, at skrotta dýrabiðidag vegna mammon, sum hann føstan snýr seg um  segði um, ikki ber til at tæna samtíðis sum Harranum-. (framheva skrift ikki tilætla)

Søgan um líðing Jesusar tekur nógv pláss í evangeliinum. Læt okkum her á landi ikki koma hartil at gloyma og vraka keypsprís Guds fyri bjargin og frelsu okkara, tað er tað føstutíðin vil okkum. Bíbilsøgan sigur m.a. okkum frá at lærusveinarnir, eftir at teir høvdu sungi lovsong fór Jesus yvir um ánna Kedron eins hann var vanur, út til Oljufjallið og teir fylgdu við. tá tók Jesus orði og segði við teir: ì Nátt vilja tit allir taka meinboga av mær; Tí skriva stendur: Eg vil sláa hirðan, og fylgi hansara verður spreitt. Men tá íð eg eri uppstaðin vil eg ganga undan tykkum til Galilea. Tá svaraði Pætur og segði við hann,  um so allir fáa meinboga av tær, so vil eg ongantíð gera tað. Jesus segði við hann. sanniliga sigi eg tær: Í hesi nátt aðrenn hanin gelur tvær reisir, skalt tú avnokta meg tríggja ferðir. Men Pætur bleiv við sítt og segði: Um so skal doyggja við tær vil eg ikki avnokta teg. Tað sama søgdu allir hinir lærusveinarnir.