Petur var úti í garðinum, tá kom ein av tænastu gentunum  hjá høvuðsprestinum duravaktarið, tá hon sá Pætur sita við eldin og verma seg, stardi hon á hann og segði: Eisini tú vart við hasum Nasarearanum, Jesus. Men hann noktaði tað fyri øllum og segði: kvinna eg skilji teg ikki hvat tú meinar við. Og hann fór út í forgarðin og hanin gól. Men ein onnur genta sá hann og byrjaði at siga við tey íð stóðu har:Eisini hesin var við Jesus frá Nasaret. Tey søgdu við hann: Ert tú ikki eisini ein av lærusveinum hansara? Og ein annar segði: Tú ert ein ev teimum. Men aftur noktaði hann við einum eiði og segði: menniskja tað eri eg ikki, eg kenni ikki hatta menniskja.

Avnoktan Pæturs var ræðulig, grúðsom- og enntá verri bleiv tað fyri hvørja endurtøku. Tað er nokk altíð soleiðis við syndini. Hon tolir ikki endurtakast uttan við størri styrki. Vit hóma stigningin í avnoktan Pæturs. Hann noktaði tað fyri øllum.

Og noktaði aftur við eiði:” Tá fór hann yvir til endurtøku og svørja uppá at tað menniskja tit tala um kenni eg als ikki.”  So var tað ikki bert av fíggindum sínum Jesus mátti líða ræðuligt, men eisini av vinunum sínum. Tað er altíð tungt at vera svikin, men tyngst av sínum nærmastu og vinunum, men allar tyngst tá ein tørvar teir mest, hesa nátt duttu bitrir dropar frá Petur í líðilsis bikar JESUSAR. Fyri bert tímum síðan noktaði Pætur fyri at nakað tíðlíkt kundi henda. Ikki ein gang Jesus, kundi yvirbevísa hann um, at hetta var møguligt, so fullkomuliga ótonkiligt helt hann tað vera. Men nú var tað altso hent álíkavæl. Og møguliga fekk Pætur at síggja verri ting í sær sjálvum enn hann ánaði kundu vera har.

  Men í hesum føri er Pætur ikki nakað einastandandi dømið. Vit hava øll lut í somu náttúru, sjálvt um vit møguliga ikki hava Pæturs kenslulag. Bíblian sigur:” Hjarta er svikafult meir enn nakað annað, og ónt er tað; Hvør kennir tað ?” Ì tí stilla kann ein hava torført við at trúgva og fata hetta, at tað er so illa stætt. Ti tá søkkur móran á botn, men kemur ruskveður við  grunnbrotum í sálina, sæst móðran aftur, og gerst ein illa við eins og Pætur gjørdi tað, tí vit eru ikki betri enn hann. Tí tørva vit ein frelsara sum er reinur og heilur í botn og grund í sínum lyndiseyðkenni við einum óvikandi kærleika, trúfastur ongantíð skuffandi. Okkum tørvar Jesus, má Harrin hjálpa okkum altíð at síggja klárt og halda okkum til hansara, sum elskar teg og meg.