Frágreiðingar eru at finna um ís á Thamesánni heilt aftur til ár 250 eftir Kristi føðing.

Ímillum 1309 og 1814 vóru 20-30 vetrar so kaldir, at áin frysti. 5 vetrar var so kalt og ísurin so tjúkkur, at Londonbúgvar settu upp sølubúðir á ísin.

Tey kaldastu árini eru eisini nevnd London Frost Fair. Tá var ísurin eisini nýttur sum farvegur til hestavagnar, og eitt karnival varð hildið á ísinum. Næstan øll fólkini í býnum vóru í karnevali.

Tá ið tíðini var tað eitt sindur lættari at fáa ísin at leggja seg á Thamesánna. Áin var eitt sindur breiðari tá, so vatnið rann eitt sindur spakuligari omaneftir. Eisini steðgaði tann gamla brúgvin (Old London Bridge) eitt sindur vatninum at renna, umframt at rekar og ísur vóru føst í stabbunum.

Tíðarskeiðið Frost Fair var í Thamesánni, var í sonevndu lítlu ístíðini. Miðalhitin á allari jørðini var frá 1400 til 1800 nakað lægri enn nú. Vísindafólk meta, at høvuðsorøkin hevur helst verið lítil aktivitetur á sólini – fáir sólblettir.

Veturin 1607/08 settu hárskerar, skósmiðir og aðrir handverkarar og handlismenn búðir sínar upp á ísinum á Thamesánni. Eisini vóru heilir oksar steiktir.

Veturin 1683/84 var áin heilfryst í samfullar 2 mánaðir. Tá var ein stór og long veitsla hildin á ísinum við skoytukapping, kapprenning við rossum og hestavagnum, dukkusjónleiki saman við nógvum mati og drekka.

Í 1963 tók Mr. Hopkins nakrar myndir av fólki o.ø. á ísinum.

Veturin 1816/17 var ísur so tjúkkur, at ein fílur gekk eftir honum.

Um 1750 fór miðalhitin at veksa aftur, og tað gjørdist longri ímillum teir køldu vetrarnar.

Áin er nú smalari, vatni rennur skjótari, og tann gamla brúgvin um ánna varð tikin niður í 1831. Brúgvarnar, sum er gjørdar síðan tá, eru allar opnari ímillum stabbarnar.

Í nýggjari tíð var Thamesáin fryst í 1947 og í 1963. Síðan tá er eingin ísur sæddur í ánni.