Næstu ferð verður tað wienarbreyð
Hvat kundi man vænta? Ja, tað er so tað. At skriva og annars at gera vart við seg er eftir øllum at døma ikki nóg mikið. So mikið havi eg fingið staðfest, tí til kommunuvalið gjørdist eg ov stuttur til at koma inn um býráðsgátt. Kortini lærdi eg eina rúgvu. Til dømis at tað kanska loysir seg væl at vera ítøkiligur og fokusera uppá ávísar hyljar, gras og mosa á kaikantinum, heldur at leggja dentin á yvirskipaðu karmarnar og breiðu linjurnar í politikki.
Til stuttleika kann eg nevna, at til onkran dystin hjá KÍ við Djúpumýru undan valinum bjóðaði eg møguligum veljarum ein Underberg og kanska eina bjór. Eg sá, at onnur heldur bjóðaðu køkur, wienarbreyð og rómaskúm, og eftir øllum at døma hevur tað selt betur millum veljararnar, tí summi teirra komu inn um býráðsgátt. Og mín stemma fer nú eisini til tann, ið seinast bjóðaði wienarbreyð.
Í míni heimbygd fekk eg tó eitt dygt herðaklapp og gjørdist fyrst valdur har, og tað er ikki at forsmáa. Havi eisini fingið eitt beinleiðis og skipað samband við borgarstjóran gjøgnum staðbundnu nevndina. Og hetta skuldi skuldi verið gott útgangsstøði til okkurt skilagott. Og síðani taka vit tað her frá.
Ein hjartans tøkk til tykkum, ið valdu meg.
Takk fyri hesa ferð.
Frímund Hansen