Vit hava fíggindar, annars vildi Jesus ikki haft tala sum hann gjørdi. At elska teir vil ikki siga, at alt sum kallast hatur og vreiði harvið er útilukka, tvørtímót. Tað finnist eingin sannur karleikið, íð ikki fjalir eitt hatur, tað snýr seg um Gud og okkum, sum eru avmynd hansara. Men tað Jesus vil læra okkum og fyri sett, er samtíðis at elska syndaran og hata syndina. Ì einum heimi, sum er nær við at ganga undir í hatri. Hevur Jesus sett nakað nýtt inn. Nú eigur fólk hansara at vera vakið, tí hatri breiðir seg við ferð. Tað er nakað av tí vissasta, í heimunum har dripin vera kvinnur og børn, sjúkrahús og eldra búðstaðir bombast, úrslitið av tíðlíkum krígsstøðum føðir eitt óbeskriviligt hatur yvir allan heimin, eitt bumbusikkurt úrslit av krígnum.Tykist at vera rættulig vist og rakar serliga tað kúgaða fólki, teimum trýtur ikki av, sum nátt eftir nátt m.a kunnu vakna við eini vátari sovipútu nærmast svøvnleys, jú, vit  herheima eru vitandi um neyð og trupulleikarnar í heiminum og somuleiðis, hava varðhugan av orsøkunum.

Er tað so, vit hava fíggindar í lítla friðelskandi landi sum okkara, í áður og nú tildags, tíverri hevur, víst seg sambært málistokki okkara seg fruktbart nokk til, eitt vælvaksandi, bæði øvund og hatur, kunnu drívast fram á hesum oyggjum. Greinsurnar fyri hesi heimspestini ganga ikki fyrst og fremst í millum oyggjar og lond, men ímillum fólksins hjørtu títt og mítt.