Tað er í dag langt síðan fyri mær, síðani eg helt meg veruliga, í ungdóms árunum, hoyra orðini um synd, rættvísi og dóm umtalað av einum gudsmanni, serliga var tað orðið um synd, íð rakti meg  meint helt eg tá. Men tað hevur forfylgt mær síðan hesi orð úr evangelii Jóhannesar.

Var staddur ein frítíðartúr í Grikkalandi, har konan og eg fóru siglingartúr vegna lýsing, út til oynna Patmos, fangaoynna hjá evangelistinum Jóhannes. Komu ein dag við leiðara til eina fjallagrottu og endaðu nakað undir jørð, har eisini eitt týskt fylgið kom, nú tók leiðarin rættuliga til at greiða frá, um uppihaldi hansara her niðri í grottini og vísti á bønarstað hansara, tvær holur í hellini sum hann skuldi haft slitið á knøum sínum, o.s.v. onkur helt tað er gott við tær.

Men nú hoyrdist rødd við føroyskum teksti ”: Eg hoyrdi einglasong, syngja halleluja---.”Fylgið uppsøktið brátt røddina, sum kom frá konu míni, og blivu standandi til liðugt var. 

Fyri nakað síðan skrivaði læknin Weihe orðini, vísind sum kann mátast og vigast í mun til trúnna, sum vóna verður á, sum ikki sæst. Tá hesin loynidómur verður umrøddur ímillum okkum. Er gott at halda seg til skrivaða orði, í t.d. fyrsta brævið Jóhannesar og hví tað verður gjørt, fyri at gleði tykkara kann vera fullkomin, smb.. vísdóms orðini frá læknanum, um vísdómur sum kann mátast og vigast í mun til trúnna, sum vóna verður á, men ikki sæst.

Jóhannes Martin Olsen