Høgt at flúgva, djúpt at lenda ...
 
Um tú hevur runnið maraton í arbeiðnum seinastu nógvu vikurnar, tekur tað eisini nakrar vikur at koma niður í ferð (ella meir). Og ikki fyrr enn ferðin er sett niður, merkir tú summarferiuna og veruliga kanst njóta hana. Spell er, at so skal vera, men soleiðis er tíverri hjá nógvum í dag. Tey stríðast fyri at kunna halda feriu, og tá ið tey so einaferð koma aftur á arbeiðsplássið, hava arbeiðsuppgávurnar bara hópað seg upp – og hetta fær tey at hugsa: ”Hví var tað nú, eg stríddist so áðrenn summarferiuna?”
 
 
Tá ið arbeiðsuppgávurnar aftur banka uppá ...
 
Tað er í hesum døgum, at nógv okkara hugsa um aðrar leiðir. Sambært donskum arbeiðsútbjóðarum og starvsportalum er tað júst nú, tey flestu fara at hyggja eftir øðrum starvsmøguleikum – man tað eisini vera soleiðis millum okkum føroyingar? Um so, er mín spurningur, hvat skal arbeiðsgevarin gera fyri at tryggja, at arbeiðsplássið kennist sunt og gott fyri starvsfólkið, og hvat skal til fyri at tryggja, at endurnýggjaða orkan og lættsinnið verður verandi í starvsfólkinum eftir summarfrítíðina.

Ert tú leiðari og lesur hetta, hevur tú kanska ilt við at svara spurninginum omanfyri. Tí heiti eg á teg at savna deildina ein fyrrapart, har tit saman finna fram til, hvat ið tykkara deild kann gera fyri at sleppa undan, at tað kenst so stríggið hjá starvsfólkum at koma aftur eftir summarfrítíðina!

Eg ynski tykkum øllum eina góða og ríka summarferiu og vóni, at tit fáa sett ferðina niður.