Rigmor legði út við at siga, at hon í mong ár hevur verið upptikin av hesum kvinnum, sum góvu lív við at lata lív. Meðan minnisvarðar eru reistir og nógv skrivligt tilfar sigur frá sorgarleikum um menn, sum fórust á sjónum frá eftirsitandi konu og børnum, er onki tilfar at finna um hesar mammur, sum doyðu frá manni og børnum í hesi týdningarmiklu uppgávu at eiga børn.

Hetta hevur hon sett sær fyri at gera nakað við, og vónar at kunna birta hugin hjá onkrum at granska víðari í hesum sera víðfevnda evni, sæð út frá so nógvum sjónarhornum s.s.  sosialviðurskifti, seksualviðurskifti, heilsuviðurskifti, familjuviðurskifti o.s.fr.

Hon legði dent á, at arbeiðið er i gongd – tað er ikki liðugt! - Hóast hon longu nú veit nógv meir, enn hon visti, áðrenn hon byrjaði uppá arbeiðið, so veit hon ikki nóg mikið enn, og eggjaði í hesum sambandi fólki, sum vita okkurt um hetta evnið, at seta seg samband við hana.

Í arkivinum hjá statinum hevur Rigmor funnið deyðsváttanir við upplýsingum  um deyðsorsøkir hjá konum á barsilssong, og onkrar av hesum vísti hon uppá á skíggjan.   Áhugaverdur og sterkur lesnaður, sum elvdi til álvarssom andlitsbrá og suff í salinum.

Í fyrilestri sínum vísti Rigmor á, at við at umrøða hesar ungu kvinnur, vekja vit tær onkursvegna aftur til lívs – tær eru hjá okkum í huganum.

Arbeitt verður við verkætlanini í frítíðini, men um alt gongur eftir vild, so eydnast kanska at fáa minnisritið út áðrenn jól. Livst so spyrst.