Brotini snúgva seg tó ikki um sjálvt tað at fasta, men um tað at ganga grýla. Siðurin er ikki serføroyskur, men føroyingar hava sín egna máta at halda hann uppá. Úr øðrum londum kenna vit maskeradur og karneval, og júst orðið karneval merkir “farvæl til kjøtið”, ið bæði merkir føsta, men eisini at man býður kroppinum farvæl og letur seg í ein annan ham. Í Føroyum lata fólk seg í sum grýlur, so ongin skal kenna tey, og fara so út at troðsa føstuna við at biðja um “mat” – áður veruligan mat, men nú góðgæti.

Svínoyggin skilir seg burturúr á tann hátt, at tey hava havt eina einstaka grýlu, ið varð rópt Langaføsta. Hetta hevur ikki hildið seg heilt upp til okkara dagar, men var so í gomlum døgum. Í filmsbrotinum hoyrast tríggir eldri svínoyingar greiða frá siðinum við grýlu í Svínoynni, og brotið er samstundis ein forkunnug áminning um tær góðu gomlu sendingarnar, sum Sjónvarpið framleiddi tey fyrstu umleið 10 árini.

Hetta brotið hjá Zachariasi er úr sendingini “Manna Millum” frá 1991. Vert er at leggja til merkis dialektina, Svínoyar-samleikan, og dýrini og menniskjuni alt í einum, og ikki minst forkunnuga háttin, sum Zacharias brúkar tónleik í sendingini.