Allar bygdirnar í Kalsoynni, Kunoynni, Svínoy og m.a. Sandoy og fleiri onnur vóru við vóru við Perluna í Havn – úti og inni.

Har var ikki endi á kepsseðlinum: Epli, røtur, leykur, grøn bløð av øllum handans slagi, kjøt – fekst og ræst, sperlar, ryggjastykkir, bøgir, súpan - ja, tú kans bert sláa upp í bókini hjá Rober Joensen, ”At býta seyð og fletta” – enntá vínrabarbusúltutoy av Trøllanesi, sum ikki eru nevndar í hansara bókum, vóru við til keyps. Súltaðar røtur, ja. Eg kundi hildið fram.

Hetta var eitt sera hugnaligt tiltak og fjálgaði um jólini, sum standa fyri durum, har øll, sum onkusvegna njóta gott av jørðini, høvdu sítt at bjóða.

Stuttligt var at njóta gott av køkinum á Pernuni úr bóndans garði úr Harladssundi. Har tú kundi keypa m.a. skerpkjøt uppá breyð afturvið einum góðum te- ella kaffinummi.

Bráðliga kom røringur í, tí nú skuldi Heðin tendra jólatræið – og so niðan á Vaglið