Ein sílatúrur í Vatnsdali við Oyndarfjørð
So fóru vit tríggir aftur í gjárkvøldið. Undirritaði, Hans Hjalti Skaale og Ásmundur Joensen. Leiðin gekk í Eysturoynna til Oyndarfjørð.
Frammanundan hevði eg gjørt avtalu við Hans Kristian Abahamsen, bónda, sum fyri stuttum fekk eina óuppiborna viðgerð í KVF um seyð og seyðahald, ið gjørdi at eg fekk hugskotið um at fara í Vatnsdal í Oyndarfirði. Ná, men tá eg ringdi til bóndan og bað um loyvi, var hann sera fyrikomandi, og segði ja til, at vit fóru ein túr í haga hansara við tráðu.
Komnir til Oyndarfjørð, parkeraðu vit bilarnar við Stóra og so hondina á knæði tað longu leið niðan við Hvíthjalsá. Vit tríggir eru ikki heimsins bestu gongumenn, tað tók okkum ein tíma at ganga til vatnið. Vit løgdu merki til, at á vegnum niðan var sera nógvur sundurskræddur fuglur at síggja. Vit tosaðu aftur og fram um hetta. Onkur helt at tað mundi vera skúvur, hóast vit ikki varnaðust nakran skúv. Tá kom prátið inn á túr okkara uppi á Svínoynni í fjørð, har vit sóu eina rúgvu av skúvum, men varnaðust ikki tá nakran sundurskræddan fugl har. Hinvegin mintist vit, at vit hava verið her í Vatnsdali áður og tá sóu vit tað sama, rovuni av nógvum sundurskræddum fuglum.
Komnir til vatnið, var fyrst at fáa okkum ein kaffimunn og so at kasta við tráðuni. Eg brúkti pilk ímeðan hinir báðir brúktu tráðu. Okkurt sílið kom upp, men ikki vóru tey mong, men tey vóru hampulig.
Veðurmenninir høvdu boðað frá regni um kvøldi. Tað kom eisini okkurt ælið tá vit fóru av Klaksvík um fimmtíðina, men sum kvøldið leið, bleiv veðrið bara betur og betur, fyri til seinast at gera kvøldið til eitt ógloymandi flott kvøld til veður.
Hans Kristian Abrahamsen, bóndi segði fyri mær tá eg bað uk “fiskiloyvi”, at hann hevði ikki sæð lómin á vatninum, tá hann hevði verið har dagin fyri. Men tá vit komu niðan var lómur á vatninum. Tí fóru vit ógvuliga varðisliga fram við vatninum. Vit ætlaðu nevniliga ikki at órógva bøguna, um hon lá á. Men vit sóu onki til nakran lóm, sum lá á reiðri og nakað seinni fór lómurin á flog og vit sóu ongantíð tveir lómar.
Her uppi í dalinum var ótrúliga vakurt, Knúkur Buknurðar og Vaðhorn vóru ótrúliga flott í góðveðrinum. Norður ímóti Kolbanargjógv sást Borgarin á Kalsoynni at koma undan og eisini Kalsoyggin og Kunoyggin sóust undan Knúki. Har var nógv fyri eyguni, fyri okkum, bæði fremmant og kent.
Vit góvust við “fiskiroyndunum” tá klokkuni leið ímóti miðnátt og vóru við hús um eitttíðina seinastu nátt. Enn ein ógloymandi ferð í egnum landi.