Hjúnarband, foreldur og barn hoyra óloysiliga saman. Um kirkjan, samkomir og meiniheitir innføra sermonir og halgisiðir fyri ”samkynt hjúnarband” kann fatanin óumgongiliga tíða eina definatión av hjúnarbandinum  kyninum, sum óvesentligt og at ein góðtekur og signar planlagda faírleysheit og móðir leysheit. Hjúnarband uttan ein rætt til barn er ótonkiligt og letur seg illa gjøgnumføra.

Við Jesu fyrimynd eru øll kristin kalla til at møta lesbiskum, homofilu, og øðrum seksuellum minoritetum við respekt og næstrakærleika. Tað er væl gjørligt, at møta øllum menniskjum við kristnari vinarligheit, uttan at geva eftir fyri krøvum um, at sýggja vekk frá skaparverkið Guds og skipan viðvíkjandi hjúnum foreldrum og børnum.

Barnið hevur ein Gudgivnan rætt til egna móður og faðir. Eingin kirkja ella samkoma hevur Bíbilskan mandat til at innføra ein telogi, har faðir ella móðir ættin verður definera, sum ótørvandi ella óvikomandi, tað vil møguliga gerast úrslitið í kirkjum og samkomum,  sum vilja hátta sær sambært kynsleysu teologiini.

Barnið er ein gáva – ikki ein rættiheit ella ein handilsvøra. Barnsins rættur má viga tyngri enn krav teirra vaksnu.