Julius (1884-1973) og Súsanna Margretha (1889-1977) vóru bæði ættað av Viðareiði. Tey giftust í 1911 og bygdu sær hús á Kyrjarheyggi á Viðareiði, har tey høvdu fingið eina trøð. Men seinni róði Julius út í Klaksvík , og tá var tað rættiliga óhøgligt at búgva á Viðareiði. Tí fluttu tey til Klaksvíkar at búgva miðskeiðis í 1940unum. Tey búði omanfyri Garðavegin sunnanvert kontórið hjá Kjølbro saman við elststu dóttrini Rikku og manni hennara Fríðriki Absalonsen og teirra børnum.
Ídag kann tað virka eitt sindur løgið, tað teir gomlu høvdu sum undirhald, men tey høvdu bara tað, sum tey sjálvi funnu upp á. Í yngri árum var Julius tiltikin djarvur bjargamaður, og hetta kynstrið vildi hann gjarna vísa viðingum.

Handilin á Brekkumørk hevði spent ein rennistrong av bakkanum og oman á helluna, sum var rættiliga langur og brattur. Á Viðareiði tosaðu menn sum, hvør teirra tordi at lesa seg oman eftir rennistronginum, og tað var bara Julius, sum bjóðaði seg fram. Hann lesti seg hond fyri hond allan vegin oman eftir stronginum. Teinurin var langur, og ofta var hann høgt uppi, so um hann misti takið, var deyðin vísur. Men hetta bragdið gjørdi Julius. Nógv fólk var komið og hyggja at.

Sum smádrongur minnist eg best Julius, tá hann talaði í Betesda miðskeiðis í 1960unum. Eg veit ikki, um hann var merktur av sjúku ella av elli, men eg minnist, at eg skilti ella hoyrdi lítið av tí, sum hann segði. Hjá honum var tað helst bara viljin at vitna, sum dreiv verkið.

Jóhan Purkhús tók myndina, og eg haldi, at Jóhan var “imponeraður” av djørvum bjargamonnum. Sjálvur var hann ein av teimum djarvastu.