Varpið var enn einaferð fullsett til eina frálíka konsert. Undan konsertini kundu fólk síggja áhugaverdu 70-ara framsýningina í kjallaranum.

Rani Nolsøe greiddi frá og í erva hevði Rudolf eisini eitt prát við Straight Ahead´arnar, Archibald, Hera, Agnar og Jørgin.

Nógv fólk, sum sagt, og nógv prát. Hanus Hansen var sjálvandi eisini við og nýttið høvið at heilsa uppá Jørgin. Kennir tú meg, spyr Hanus – NEI… Men handa mannin kenni eg, segði Jørgin og peikað uppá mannin, sum stóð undir liðini á Hanus, røktinharmannin hjá Hanus, Heini Ósá! Og so var látur har eftir!

Ein frálík konsert – eisini við ungum spírum, sum standa klárir at taka við, sum Jóhanna Christiansen tók til í røðu síni.

Tá ið heiðranin var um at verða liðug, troppaði Edvard Ziska upp, ið var hin frægi trummuspælarin, sangarin og spældi enntá uppá trompet í bólkinum.

Hetta fegnaðust hinir menninir í Straight Ahead um. Hann kom eisini uppá á pallin eg fekk gyltu plátuna, sum hinir spælifelagarnir vórðu heiðraðir við. Hetta var til stóran sóma fyri teir allar og fjøldina alla, ið gav teimum øllum eina stóra klappsalvu.

Hetta var ein sonn gleðisstund!