Tá ringir Hans Hjalti, hann sær okkum í kikaranum av Uppsølum. Ímeðan eg tosi sigur Ásmundur, skulu vit fara at vita, eg sigi, eg veit ikki um Spógvin verður mannaður? Jú tað skal ikki standa á sigur Hans Hjalti í telefonini. Vit avstað við sílatráðum.

So skjótt vit kastaðu við eystara landið tørnaði fyri. Hans Hjalti hevði eina silda ella makreldorg undir, so hjá honum stóð sum í botni beinan vegin, tríggjar stórar seiðir. Vit drippaðu niður í allan vegin út á lendingina á Oyri, og sama skilið, síðani inn í móti Hellisenda, fram við Mækjuvík yvir um Flesjar og út ímóti bátahylinum á Kráartanga, har var simpulthen seiður og tað stórur og góður allan vegin.

Men vit ætlaðu ikki at fylla bátin, fregnaðust meira um hvat var. Onkrir av seiðunum høvdu upsamát og taka vit mátini hjá trolbátunum við, so hildu kanska allir mátið. Í gjárkvøldið og á Upsølum var so livir og seiður á matarseðlinum. Hjá okkum er tað fleiri ár síðani, vit fingu so fínan døgurða.