So kann ein kanska freistast til at siga, at “Jamen sendifólkini eru so fá, hatta er bara ein dropi í havinum”, og hevði tað bara verið so væl. Men nei, hóast Miðflokkurin ikki er í samgongu, so síggja vit kortini Matteusar-evangeliið gjøgnumseyra alt Tinganes og lønarpolitikkin har: “Tí at einum og hvørjum, sum hevur, skal verða givið, og hann skal hava í yvirflóð; men tann, sum einki hevur, frá honum skal verða tikið.”

Tí tá tað kom til Akademikarafelagið, so vóru ongi smøl støð í Fíggjarmálaráðnum. Teirra lønir teljast ikki millum tær lægstu, so teimum varð givið. 12,75% í lønarhækking yvir 3 ár. Heilt uttan at FMR rópti upp um ófrávíkiligar karmar og heilt uttan verkføll og harvið inntøkumiss. Ikki tí, akademikarunum skal tað vera væl unt, men tað sampakkar bara aldeilis ikki við hørðu linjuna, ið varð løgd mótvegis Felagnum Føroyskir Sjúkrarøktarfrøðingar. Teirra útbúgving er “bara” á bachelorstigi, so teimum kann man fara við, sum einum lystir, tykist tónin hjá FMR at vera.

Síðani tann 22. mai í ár hevur Landsstýrið eisini vitað, at varð onki gjørt, t.e. broytt til tað betra í tøkugjaldspolitikkinum, so fór úrslitið at vera eitt trísiffrað tal av uppsøgnum av fólki innan portiónsframleiðslu av laksi í november í ár. Landsstýrið valdi onki at gera, og hópuppsagnirnar gjørdust tí veruleiki. Men framvegis er onki gjørt, og fer kanska heldur aldrin at verða gjørt.

Men fyri bara 14 (fjúrtan!) døgum síðani meldaði Kringvarp Føroya út við, at tey hava í hyggju at siga 11 starvsfólkum úr starvi. Ein nógv minni ógvuslig hending enn tann við portiónsframleiðslunum. Men tað var ikki meira enn hálvtalað orð, so var landsstýriskvinnan úti og lovaði bót og bata, og longu nú er lógaruppskot farið til hoyringar um at hækka kringvarpsgjaldið markant, yvir 8% hjá Palleba og 26% hjá pensionistum.

Tað er sostatt ein heilt øgiligan mun, vit síggja á viðferðini av teimum, sum eru ávikavist innanfyri og uttanfyri politiska hitan í samgonguni.

Okkara siglandi fólk fær skorið sín frádrátt langt niður í einum høggi, tí vit ongar serskipanir mugu hava – uttan líka til landsstýrisfólk, løgtingsfólk og sendifólk, væl at merkja – og tey lágløntu í almennari tænastu mugu ikki krevja sín rætt, tí so spreingist karmurin. At karmurin so skuldi brúkast til tey alment háløntu í staðin, gloymdu tey at skriva í samgonguskjalið. Og hópuppsagnir innan tað privata vegna politisk er bara “súrt fyri tey sum tað rakar”, meðan ein sparirunda í einum almennum fjølmiðli má steðgast eygablikkiliga við at lata Taks fara inn á okkara konti eftir uppaftur meira av tí sindri, sum er eftir av okkara lønum. Er onki á konto at taka frá okkum, ja, so verður skallutur maður royttur, og okkara kontur fara í trot.

Tá ið Jóannes Eidesgaard á sinni proklameraði, at “Stættarstríðið er av!”, var tað kanska okkurt um tað. Men samgongan hjá hansara eftirmanni arbeiðir við fullari ferð við at innføra tað aftur. Bert við einum politiskt leskaðum yvirklassa í staðin fyri táverandi kapitalistarnar.