Eydna vit sita við sorg eftir nú,
tú frá oss so brátt ert farin
og skift hevur um títt jarðarbú
við ævinnar urtagarðin.

Har sjúka og neyð ei er meira til,
har ættarlið undan tær fóru
at hvíla, tá liðugt var jarðarbil
at finna sæluna stóru.

Øll upplivdu vit teg, sum kvinnuna ta,
sum vinuna bestu vit kendu,
við mildni tú gjørdi oss altíð so glað,
tá við ymsum vit til tín oss vendu.

Tú hjálpti so mongum, sum komu til tín,
við ráðum, um hvussu at gera,
tú visti alt um seyming og lín,
hvussu pløgg blivu snøggligt kreerað.

Við vøkrum smíli tú seinasta dag,
oss møtti, um sjúkan teg lamdi
og píndi og nívdi og broytti títt lag,
tó tolin tú ikki teg gramdi.
-----
Vit takka tær, Eydnu, for løtur,
vit áttu við tína lið,
nú tú gekst tær seinastu gøtur
at finna hin æviga frið.
-----
Vit vita, at stórur er tregi,
tú Finnbogi sorgfyltur ber,
nú Eydna hvarv av tínum vegi,
- fór seinastu vallaraferð.

Vit syrgja við tykkum øllum,
ið mist hava hana, sum var
ljósið á tykkara pøllum
og tykkum í heimin bar.

Men minnini liva tó leingi,
nú Eydna er farin um gátt,
tí sál hennar er í tí sangi,
tit hoyra, tá stilt er á nátt.
                                          - Unna og Petur Martin