Tað er altíð hugaligt at hugleiða aftur á tíðina, tá eg gekk á HF í Klaksvík. Minnini eru mong, og ja, enn tann dag í dag, kunnu minnini fløva mítt hjarta, tí hetta 2 ára skeiðið gav mær bæði fakliga og persónliga menning.

Tá eg byrjaði á Klaksvíkar HF-skeiði í 1999, hevði eg, sum so, ikki gjørt mær stórar tankar um mína framtíð, men eg visti, at HF-skeiðið fór at lata upp dyr fyri víðari menning í mínum lívi.

Eingin í mínari familju hevði tikið hesa útbúgving, men pápi hevði nógvar góðar søgur um HF útbúgvingina, tí hann – saman við øðrum góðum fólki – hevði verið við til at seta útbúgvingina á stovn.

Hesi 2 árini á Klaksvíkar HF-skeiði kendi eg meg væl og í góðum hondum. Eg hevði m.a. valt at leggja meg eftir støddfrøðini, tí eg hugsaði at eg skuldi okkurt við tølum. Tað var so mín ætlan, eins og pápi og systkin míni høvdu gjørt, men tað gekk ikki long tíð, so fekk eg eisini eyguni upp fyri øðrum lærugreinum, ið hugtóku meg og kveiktu mín áhuga.

Frálæran í teimum ymisku lærugreinunum var dygdargóð. Eg fekk kensluna av, at okkara lærarar vóru nærlagdir og løgdu nógva orku í at læra frá sær.

Hesi árini knýtti eg nýggj vinarbond, samstundis sum gomul vinarbond blivu styrkt. Flokkurin og paralell flokkurin høvdu tað gott saman. Í fríkorterunum vóru vit næmingar saman og prátið gekk altíð gott og vit dugdu væl at samskipa góðar samverur, har eitt nú høgtíðir vóru í hásæti.

HF útbúgvingarskeiðið gav mær flog og áræði á míni menningarferð víðari í lívinum.