Okkara vegir møttust, tá ið eg fyri tjúgu árum síðani, skrivaði søguna um Klaksvíkar sjómansskúla, ið faðir hennara, Fischer Heinesen, setti á stovn í 1947.

Í hesum samandi vitjaði eg gestablíða heimið á Kósini. Foreldrini, Esther og Fischer, vóru farin, men Hanna og yngra systirin, Doris, vóru har framvegis. Tær vóru sera hjálpsamar, dugdu væl at siga frá og áttu nógvar myndir at læna mær.

Ein dagin, eg var á gátt, kom Hanna við endurminningum eftir pápa sínum og spurdi, um eg ikki vildi lesa tær og siga, hvat eg helt.

Liðugur at lesa, ringdi eg og segði, at hetta máttu vit gera meira við. Í 2007 kom so bókin: ”Fischer Heinesen – tá ið rak við og ímóti.”

Hanna var fødd í Keypmannahavn 15. mai 1931, tók realprógv í Marstal og fór síðani á Skårup Husholdningsskole.

Hon og systirin fluttu til Føroya við foreldrunum í 1947, og eini trý ár sat Hanna á skrivstovu hjá Jens Clæmint Isaksen í Klaksvík.

Hanna giftist við Edvin Johannesen á Hædd í Klaksvík, og tey fingu børnini Elsu, Fischer, Henrikku og Esmar.

Umframt at halda hús, vaskaði Hanna á Klaksvíkar sjómansskúla og var leiðari hjá skótaliðinum í KFUK. Í 1996 doyði maður hennara, Edvin á Hædd.

Tankarnir leita til tykkara, sum eftir sita. Samstarvið við hesa gávuríku kvinnu komi eg ongantíð at gloyma.

Við hesum fáu orðum lýsa vit frið yvir minnið um Honnu Johannesen.