Tey, ið ikki megna!
Tað eru í øllum samfelagsløgum, at menniskju stríðast við at fóta sær. Fyri tey, sum klára og megna lívið, kann tað virka óskiljandi, at so er.
Vit síggja vónloysi og frustratiónir heilt frá børnum til eldri fólk.
Menniskju, sum ikki klára ein gerandisdag, ikki hava tak yvir høvdið og kanska stríðast við rúsevni. Aftan fyri øll hesi fólkini er eitt menniskja, sum antin er ella hevur verið barnið hjá onkrum.
Okkara tilfeingi, okkara framtíð, børnini, eiga øll rætt til góð barnaár. Sum samfelag skulu vit lofta og stuðla teimum, sum tørva. Tey fyrstu árini, barnaárini, eru umráðandi at fáa lagt grundvøllin. Her skal laðast, og her skal taðast, bæði frá foreldrum, familju, vinum og ikki minst samfelagnum. Sum myndugleiki mugu vit ikki lata eyguni aftur; heldur eiga vit at viðurkenna og møta teimum, har tey eru. Stuðla uppundir skipanir og lata góðu og røsku starvsfólkunum, sum eru um tey ungu og børnini, stuðul og viðurkenning.
Tað er nógv gott fyri børnini og ungdómin í Klaksvíkar kommunu. Men vit eru ongantíð komin á mál. Vit mugu tillaga alt eftir samfelagstørvinum. Um vit síggja og viðurkenna tann partin av samfelagnum, sum ikki megnar, eru vit komin eitt týðandi fet rætta vegin.
Tíbetur eru tað tey allarflestu, sum megna lívið og tær avbjóðingar, sum koma av og á. Vit hava alla orsøk at hjálpa og ugga, har vit kunnu; har fortreytirnar ikki hava verið tær bestu. Tað er ein win win støða at hjálpa, øll gerast vinnarar og samfelagið gerst betri.
Í Klaksvíkar kommunu vil eg raðfesta tilfeingið, ríkidømið, børnini høgt.
Signhild V. Johannesen